In Brabant deden wij aan sport. Eén van de mensen waar wij mee sportten was een vluchteling, ik meen uit Afghanistan. Hij vertelde dat zijn eerste kennismaking met Nederland in Zevenaar was, in het vluchtelingencentrum daar. Hij vond het heel mooi in Zevenaar. Hij vertelde ons ook dat de mensen daar heel erg aardig waren. Dat klonk al heel hoopgevend, zo vlak voor onze verhuizing. En dat je dat dan hoort van iemand die toch vaak niet erg welkom is.

Eenmaal verhuisd maakten we heel snel contact in ons dorp. Iedereen was nieuwsgierig: wie waren we, waar kwamen we vandaan, keertje koffie drinken? Bij school raakten we al snel aan de praat en binnen een jaar hoorden we er helemaal bij. We konden echt al zeggen dat we hier vrienden hadden gemaakt en dat voelde super. Wij zijn dan ook gewoon Nederlanders, dat integreert wel gemakkelijk.

Maar een paar jaar geleden ben ik tot tranen geroerd geraakt bij een berichtje uit ons Angerlo's nieuws. Twee oudere heren van de muziekvereniging hadden namelijk een oproep gedaan. Het ging om een jonge vluchteling uit Afrika die in ons dorpje was komen wonen. Het zat namelijk zo: De muziekvereniging organiseert rommelmarkten. Zij hebben dus heel veel tweedehands spullen in de opslag staan. Deze jongen had niets, zo schreven zij, dus zij hadden hem aan spullen geholpen zodat hij zijn nieuwe huisje in ons dorp kon inrichten. De oproep was juist aan andere mensen, of iemand hem wilde helpen om beter Nederlands te leren. Ik vond dat zo ontzettend lief!

Iedereen is namelijk welkom in de Liemers: het maakt niet uit waar je vandaan komt. Als jij een praatje maakt en je openstelt naar anderen, kom je in een heerlijk warm bad. Inmiddels kennen we bijna iedereen in ons dorp en willen we echt nooit meer weg hier. Terug naar Brabant? Nee hoor! Liever de Liemers!