'Eén en één is drie', zei  mijn oma altijd. En daar heeft ze helemaal gelijk in. Tegenwoordig zijn we wel allemaal heel individualistisch bezig, maar toch zie je steeds meer samenwerkingsverbanden ontstaan. Sinds een paar jaar ben ik actief als zelfstandige zonder personeel (of zelfstandige zonder pecunia, zoals iemand zei toen hij hoorde wat ik ging doen). Lekker mijn eigen bedrijf, met mijn eigen tijden en mijn eigen regels. Heerlijk. Maar alleen is maar alleen. Dus zoek je elkaar regelmatig op, netwerken heet dat dan.

Als mensen met mijn man in gesprek raken, zijn ze vaak wat verward. Mijn man Kevin komt namelijk uit Vlaanderen, en dat hoor je direct. Geen ontkomen aan. De Liemers grenst aan Duitsland, dus dat je hier regelmatig Duits hoort spreken, of Nederlands met een Duits accent, dat is men hier wel gewend. Maar een Vlaming is toch heel andere koek, dat hoor je hier minder vaak! We krijgen dan ook bijna altijd de vraag hoe een Vlaming in Zevenaar terecht is gekomen. Daar kunnen we dan de liefde de schuld van geven: ikzelf ben geboren en getogen in Zevenaar. Hij is voor mij hierheen verhuisd.  Mysterie opgelost!